ti-einai-epanastash

Μέσα σε ένα σύμπαν που μοιάζει να έχει τάξη και αταξία  φαίνεται πως καθετί αναζητά μία πνοή. Το παλαιό αναζητά το νέο αλλά και το νέο από την άλλη ζητά έστω και ένα μέρος του παλαιού. Ποιος λέει άλλωστε πως το σήμερα και το χθες δεν μοιάζουν, ποιος θα αρνηθεί πως  ο δεσμός ανάμεσά τους κάθε άλλο παρά άρρηκτος είναι ορισμένες φορές;

Οι δεσμοί βέβαια, όπως θα υποστήριζε ένας επαναστάτης, είναι για να σπάνε. Ο δεσμός σε καθιστά αναπόφευκτα δεσμώτη του ίδιου σου του εαυτού αλλά και φυλακισμένο σε ένα κόσμο που βρίσκεται σε αποσύνθεση. Το καινούργιο δεν θα μπορέσει ποτέ να δημιουργηθεί εάν δεν αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του παλιού.

Ορισμένες φορές όσο και αν θέλεις να κρατήσεις κάτι απλά δεν μπορείς. Τα πάντα μοιάζουν και είναι κατακερματισμένα. Οτιδήποτε μας περιβάλει εμπεριέχει αδρές δόσεις ανηθικότητας και παθητικότητας. Σε κάθε πλευρά του εαυτού μας αλλά και της κοινωνίας παραμονεύει η σκοτεινή σκιά του αδιεξόδου. Όσο πιο κοντά της βρεθείς  τόσο πιο όμοιος θα γίνεις με την μάζα, όσο περισσότερο απομακρυνθείς τόσο πιο ελεύθερος θα είσαι.

Το να γκρεμίσεις τον κόσμο σου ίσως να μοιάζει τρελό, όμως τα όνειρα αν δεν έχουν έστω και λίγη τρέλα δεν είναι όνειρα. Ο επαναστάτης άλλωστε δεν είναι άλλος από αυτόν που δεν θα σταθεί στην λογική αλλά στα θέλω του προκειμένου να αλλάξει τον κόσμο. Το πάθος του για όσα θέλει να διεκδικήσει είναι αυτό που θα τον καθοδηγήσει.

Ακραίο βέβαια ενδεχόμενο μίας τέτοιας πρακτικής είναι το πέρασμα στο παράλογο. Αυτό όπως έχει αποδείξει η ιστορία συνήθως οδηγεί σε καταστροφή.  Από την άλλη, κανείς όμως  δεν άλλαξε τίποτα χωρίς να γίνει έστω και λίγο ακραίος…